رأی وحدت رویه هیأت عمومی دیوان عالی کشور شماره 817
آراء صادره از سوی دادگاه های کیفری یک در خصوص اعسار از پرداخت دیه ، قابل فرجام خواهی در دیوان عالی کشور نیست .
با عنایت به اینکه برابر ماده 22 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی مصوب 1394 ، محکومیت به پرداخت دیه در زمره محکومیت های مالی مشمول این قانون است و مطابق دیگر مواد همین قانون ، از جمله مواد 10 و 14 آن ، دعوای اعسار دعوایی “غیرمالی” است که به موجب دادخواست و به طور مستقل مطرح و رسیدگی می شود و در ماده 14 اخیرالذکر تنها به “مرحله تجدیدنظر” این دعوا اشاره شده است و با توجه به اینکه قابل فرجام بودن آراء صادره از ، امری استثنایی و نیازمند نص است و در هیچ یک از مقررات مربوط چنین نصی وجود ندارد ، بنابراین آراء صادره از سوی دادگاه های کیفری یک در خصوص اعسار از پرداخت دیه ، قابل فرجام خواهی در دیوان عالی کشور نیست . بنا به مراتب رأی شعبه چهل و دوم دیوان عالی کشور که با این نظر انطباق دارد ، به اکثریت قاطع آراء صحیح و قانونی تشخیص داده می شود. این رأی طبق ماده 471 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 با اصلاحات و الحاقات بعدی ، در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور ، دادگاه ها و سایر مراجع ، اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتباع است.
هیأت عمومی دیوان عالی کشور
در حال ثبت رای
ثبت دیدگاه